خطر خونریزی مغزی در کمین کوهنوردان آماتور
کوهنوردانی که بدون رعایت مسائل ایمنی به ارتفاع بالاتر از 2300 متر صعود می‌کنند ممکن است دچار تورم مغز در ارتفاع بالا شوند.
حمید مساعدیان عضو کمیسیون پزشکی اتحادیه جهانی کوهنوردی در گفتگو با خبرنگار گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان اظهار کرد: تحقیقات همراه با عکس برداری‌های مغناطیسی مشخص کرده‌اند که کوهنوردانی که دچار کوه زدگی شده‌اند، علائمی از خون ریزی مغزی در سال‌های بعد نشان می‌دهد.
وی تصریح کرد: ورم مغزی در ارتفاع بالا شرایط خطرناکی است که در ارتفاع بالای 2300 متر برای کوهنوردان و اسکی بازان ایجاد می‌شود.
مساعدیان در ادامه گفت: محققان MRI چهار گروه مختلف از کوهنوردان را با هم مقایسه کردند
- کوهنوردانی که ِادم مغزی نداشتند
- کوهنوردانی که نشانه‌هایی از این بیماری در کارنامه کوهنوردی خود داشتند
- کوهنوردانی که دچار کوه زدگی مزمن شده بودند
- کوهنوردانی که دچار ورم ریه به دلیل رفتن در ارتفاع بالا (بیماری ارتفاع) شدند
MRI این افراد بدون توجه به شرایطی که برای آنها پیش آمده بود بررسی شد و آزمایش وخامت و تعداد خون ریزی‌های کوچکی که در مغز آنها ایجاد شده بود، مثبت شد.
وی در ادامه گفت: افرادی که دچار ِادم مغزی مزمن شده بودند، بیشترین خون ریزی کوچک مغزی را داشتند این خون ریزی‌ها در ناحیه فیبرهای عصبی که قسمت راست و چپ مغز را به هم متصل می‌کنند، وجود داشت. این خون ریزی‌ها ممکن است مدت‌ها پس از ایجاد کوه زدگی به وجود بیایند.
هم هوایی در کوهستان
رئیس انجمن پزشکی کوهستان در این خصوص اشاره می کند برای پیشگیری از بیماری ارتفاع دو راه وجود دارد: وفق دادن (هم‌هوایی) مناسب و داروهای پیشگیری کننده.
در مورد داروهای پیشگیری‌کننده باید با پزشک مشورت کنید، ولی چند راهنمایی جهت وفق دادن (هم‌هوایی) مناسب در ذیل آورده شده است.
اگر امکان آن هست، راهپیمایی را از ارتفاع کمتر از 3000 متری شروع کنید و بالا بروید. در 24 ساعت اول از تلاش بیش از حد یا حرکت به سمت ارتفاعات بیشتر خودداری کنید.
اگر به ارتفاعات بیش از 3000 متری می‌روید، در هر روز تنها 300 متر ارتفاع خود را افزایش دهید و در ازای هر 1000 متر بالا رفتن، یک روز استراحت کنید.
به ارتفاع بالاتر بروید و در ارتفاع کمتر بخوابید. این روش بسیار زیاد توسط کوهنوردها استفاده می‌شود و شما می‌توانید در یک روز بیش از 300 متر بالا بروید و برای خواب به ارتفاعات پائین‌تر برگردید.
اگر علائم خفیف بیماری ارتفاع را دارید، بالاتر نروید تا زمانی که علایم کاهش یابد. اگر علایم افزایش یافت، پایین، پایین و پایین‌تر بروید.
به خاطر داشته باشید که افراد مختلف با سرعت های متفاوت به محیط عادت می‌کنند. قبل از اینکه به بالاتر صعود کنید، از اینکه همه افراد گروه به محیط عادت کرده‌اند اطمینان حاصل کنید.
آب کافی به بدن برسانید. عادت کردن به محیط (هم‌هوایی با محیط) معمولاً با از دست دادن مایع همراه است. بنابراین شما باید مایع زیادی بنوشید تا آب کافی به بدن شما برسد (حداقل 3 تا 4 لیتر در روز). ادرار باید فراوان و شفاف باشد.
به خودتان سخت نگیرید. تلاش بیش از حد در بدو ورود به ارتفاعات نداشته باشید. فعالیت های سبک در طول روز از خوابیدن بهتر است، چرا که تنفس در طول خواب کاهش می‌یابد و علایم را وخیم تر می‌کند.
از دخانیات و الکل و دیگر داروهای آرامبخش شامل باربیتورات ها، مسکن‌ها و قرص های خواب اجتناب کنید. این آرام‌بخش‌ها تنفس را در طول خواب بیش از پیش کاهش می‌دهند و منجر به بدتر شدن علایم می شوند.
تا زمانی که در ارتفاعات هستید، رژیم با کربوهیدرات بالا (بیش از 70 درصد از کالری رژیم از کربوهیدرات ها) داشته باشید.
روند وفق دادن (هم‌هوایی) با آب‌رسانی ناکافی به بدن، تلاش بدنی بیش از حد و مصرف الکل و دیگر داروهای آرامبخش متوقف می شود.
